Είμαι από τους ντεμοντέ που γουστάρουν την παρέλαση. Να ακούω τη Μακεδονία ξακουστή και να χειροκροτώ τους ΟΥΚάδες. Κάπου, όμως, έχει χαθεί το νόημά της. Γιατί η παρέλαση...
δε γίνεται για τον Τζιτζικώστα, τον Μπουτάρη, τους αποκλεισμένους πολιτικούς στην κερκίδα και το πρόεδρο της δημοκρατίας που θυμάται πως πολέμησε στα 11 του.
Δε γίνεται ούτε για να εκφράσουν τις επικίνδυνες απόψεις ψευδής εθνικοφροσύνης οι Χρυσαυγίτες, ούτε για να φωνάξουν ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι συνδικαλιστές για τα άδικα του μνημονίου. Δε γίνεται για να φωνάζει ο Κουράκης πως πρέπει να καταργηθεί και οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης να μιλούν για σπατάλες στις... βενζίνες των αρμάτων. Η παρέλαση γίνεται για πολύ ξεκάθαρους λόγους που αδίκως λησμονούνται. Τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, λόγος για να πάω στην παρέλαση είναι για να χειροκροτήσω τους πιτσιρικάδες στα χακί που κάνουν τη θητεία τους και βρίσκονται μακριά από τα σπίτια τους, να υποκλιθώ στους παππούδες που πολέμησαν στα βουνά της Πίνδου όπως και ο δικός μου, να θυμηθώ πόσο σκληρός μπορεί να είναι ένας πόλεμος και να μεταφέρω αυτή τη γνώση στο παιδί μου. Να του μάθω πως το ΟΧΙ δεν το είπαμε στους Τούρκους, να περάσω ένα πρωινό μνήμης με την οικογένειά μου και όχι απλώς να πάω για καφέ...
Ντεμοντέ το ξέρω. Ας είναι. Ίσως γίνω ακόμα χειρότερος βγάζοντας και τη σημαία μου στο μπαλκόνι για να με στιγματίσει η γειτονιά...
